
Teringat.
zaman aku kanak-kanak dulu,
Aku gemar bercakap depan cermin.
Kadangkala cermin itu aku pandang saja.
Kadangkala cermin itu macam kawan aku.
Aku cakap, dan 'dia' balas.
Aku ketawa, dan 'dia' sama-sama ketawa.
Aku bersolek, dan 'dia' sama-sama bantu.
Aku berlatih pidato, dan 'dia' jadi penonton.
Aku luahkan perasaan, dan 'dia' jadi pendengar.
Aku menangis, dan 'dia' pujuk.
Cermin tu macam bestfriend aku.
Terkadang 'dia' tunjukkan betapa teruknya
aku.
Kini aku sudah masuk zon
remaja.
Aku sudah tak bercakap depan cermin.
Cermin itu fungsinya cuma untuk bantu aku
oles lip balm, baiki tudung, sapu bedak, picit jerawat
Semata-mata untuk buat aku rasa elok depan orang, hanya aku yang rasa.
Kalau cermin kata hodoh, hodohlah kataku
Kalau cermin kata busuk, busuklah kataku
Kalau cermin kata aku cantik macam princess, walaupun orang lain
tengok macam nampak hantu.
Aku tetap percaya cermin lagi.
Bagaimana kalau cermin tak ada?
Macam mana aku nak lihat wajah sendiri?
Macam mana aku nak baiki tudung yang asyik terkelepet?
Macam mana aku nak oles lip balm pada bibir?
Macam mana aku nak tengok baju tu padan atau tak dengan kain?
Macam mana aku nak tengok apa yang orang lain lihat pada batang
tubuhku?
Nampak sangat aku tak punya keyakinan.
Yang aku sebenarnya boleh hidup tanpa cermin.
Apa yang aku kisah sangat dengan apa orang lihat pada aku?
Apa yang aku kisah sangat kalau baju tu tak matching warna dengan
kain?
Apa yang aku kisah sangat kalau bibir aku pucat tanpa warna merah?
Sebabnya
aku terlalu fikir apa kata orang lain.
Sehingga aku terlupa apa pula kata Tuhan.
No comments :
Post a Comment